De eerste keer dat we alleen gingen eten in Firenze, zat ik op het Santa Maria Novella samen met twee vrienden. Op dat plein waren nogal wat daklozen en straatverkopers aanwezig. Één man sprong me in het oog. Het was een dakloze man die verwaarloosd tegen een straatgevel zat. Niemand bood hem aandacht.
Op dat moment kwam er een duif, waarvan er op dat plein veel waren, een meter van hem zitten. Hij nam een kruimel brood, waarvan ik kon zien dat hij al zo weinig had, en gooide het voor zich. De duif kwam dichter en dichter, en uiteindelijk ging de duif op zijn schoot zitten. Hij bleef eten geven en de duif kwam op zijn schouder zitten en bleef daar minutenlang.
Dat zette mij persoonlijk aan het denken: hoe ver gaat een mens om aandacht te krijgen? Zou die man, die al zo weinig had, zijn eten weggeven in ruil voor het gezelschap van een vogel? Hoe eenzaam kan een mens worden? Het was alleszins een zeer merkwaardig moment, en zeker één van de momenten die me bij zullen blijven.
-- Ellen Vander Heyden, 6Hwe1
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
